a:hover]:text-black [&>a:hover]:shadow-underline-black dark:[&>a:hover]:text-gray-e9 dark:[&>a:hover]:shadow-underline-gray-63 [&>a]:shadow-underline-gray-13 dark:[&>a]:shadow-underline-gray-63">Çoğu Suda bu kadar bulanık görünüyor Belirsizlik de kolaylıkla mesele olabilir Hong, film yapımının çoğunu kendisi yapıyor: yazıyor, yönetiyor, çekiyor, kurguluyor ve hatta kendi ses tasarımını yapıyor Oradan aklına filmi için bir fikir gelir ve filmi çekmeye başlarlar Hong’un çalışmasının şu andaki filmlerin yapılma şekline güçlü bir tepki olarak görmemek mümkün değil: büyük, dramatik riskler ve yüksek kaçış ya da basitçe ifade etmek gerekirse eğlenceye yapılan vurgu Geçen yılın Hong filmleri ikilisi — Yukarı Yürü Ve Romancının Filmi – bugüne kadarki en iyi ve en yaratıcı çabalarından ikisiydi ) Gençler her birine sanat yaparak bir hayatın nasıl yaşanacağını sorduğundan, ikisinin de tatmin edici cevapları yok Filmleri harekete geçiren çatışmayı veya gerçek olay örgüsünü ortadan kaldırıyor; Prodüksiyon değerleri mümkün olduğu kadar düşük tutuluyor; sıradan, işine ev filmi hissi veren dijital kameralarla çekilmiş Bunun yerine Hong, her yayıncının ve algoritmanın alerjisi olan türden şeyler yapıyor İlk başta projektörde bir sorun olduğunu düşündüm, ancak altyazılar gün gibi net bir şekilde ortaya çıktığında bunun kasıtlı olduğunu fark ettim
a:hover]:shadow-highlight-franklin [&>a]:shadow-underline-blurple-1">Geniş çıkış tarihi: Henüz açıklanmadı
genel-2
eGeçen yıl, Koreli auteur Hong Sangsoo’nun iki yeni eseri bize hediye ediliyor Hong’un tutarsız olduğunu söylemem Genellikle 90 dakikanın altında olan küçük bir filmi ve bir kısa romanı, hatta bir kısa öyküyü kapsayabilecek bir kapsamı seviyor
Film, anlatısını mesleğinden vazgeçmiş bir aktör (Hong’un sıklıkla “ilham perisi” olarak adlandırdığı Kim Min-hee) ile kariyerinin sonlarında popülerlik kazanan bir şair (Ki Joo-bong) arasında paylaştırıyor Bu anlamda, yeni filmleri, üretken filmografisine – gerekli olmasa da – uygun eklemeler Ve bu yılın ikinci filmi, SudaStans’ı bile şaşırtabilir Aynı zamanda tematik olarak da saf Hong’dur: geç kariyerleriyle, belirsiz öz yansımalarıyla ve alkolizme yönelik jestlerle nazikçe güreşen yaratıcılar
Suda kısa film çekmek için iki arkadaşını Jeju Adası’na götüren bir yönetmenin (Shin Seokho) hikayesini anlatıyor Fikir iyi bir fikir mi yoksa sadece iddialı hacklerden mi ibaret? (Ana karakterin okyanusa yürümesiyle biter…) İki kişilik ekibi buna katılıyor mu, yoksa zamanlarının boşa gitmediği için rahatlamışlar mı? Kilometreniz neye inandığınıza bağlı olarak değişebilir Bunlar kesinlikle lo-fi’nin film eşdeğeridir Karakterler genellikle güçlü bir şekilde hayal edilir, ancak nadiren hikayeler verilir Yeni başlayanlar için, pizzayı paylaşan üç karakterin erken bir sahnesi dışında neredeyse tamamen odak dışı çekilmiş
Hong Canon’a aşina iseniz her iki film de en iyi sonucu verir Ben şahsen onları bir nevi isabetli veya ıskalamış buluyorum Belki gelecek yıl daha güçlü olur Yönetmen ilham almayı umarak etrafta dolaşmaya devam ediyor Birçok bakımdan Hong’un işi sinemayı en ince ayrıntısına kadar damıtmaktır Geçmişte yönetmen karakterleri bizzat Hong’un bariz vekilleri gibi görünüyordu
Bu yılın bir tanesi, Günümüzde, oldukça standart Hong: düşük riskler, gevezelik ve tanıdık oyuncularla kadro (Wes Anderson’ın tekrar eden oyunculardan hoşlandığını düşünüyorsanız, bunlardan herhangi birini size yetiştireceğim) Aslında sürekli aynı türde bir film yapmaya devam edebilmesi gerçekten dikkate değer a:hover]:text-gray-63 [&>a:hover]:shadow-underline-black dark:[&>a:hover]:text-gray-bd dark:[&>a:hover]:shadow-underline-gray [&>a]:shadow-underline-gray-63 dark:[&>a]:text-gray-bd dark:[&>a]:shadow-underline-gray">Sinema Birliği’nin izniyle
Bu ilham nihayet sahilde çöp toplayan bir kadınla karşılaştığımızda gelir Bu etki, Hong’un çalışmasının daha incelikli kısımlarını tam anlamıyla bulanıklaştırıyor
Hong, her yayıncının ve algoritmanın alerjisi olduğu türden şeyler yapıyor
Günümüzde Eğer bir Hong hayranıysanız bu iyi bir şey, gerçi muhtemelen burada bir nefretçiyi dönüştürmek için yeterli değil (İkisi de gochujang’ı ramyunlarına karıştırıyor Filmin iki yarısı arasındaki bağlantı her şeyden çok tematiktir
Yönetmenin çalışmasının “Kore mumblecore” olarak tanımlandığını duydum, bu pek doğru gelmiyor ama tamamen yanlış da değil Yönetmen ilham almak için mekanı yokluyor İçin Günümüzdebu bir avantaj, ancak Suda, daha sağlam fikirlerin ve daha az hilenin olduğu önceki filmlerle karşılaştırıldığında onu küçük hissettiren şey de bu Senaryo yok; diğer ikisi hevesli ama bunu ne zaman yapacakları konusunda kafaları karışık Küçük jestler, yüz ifadeleri; Hong’un işlerinin sıradanlığında canlanan küçük şeyler artık şeffaf değil Bir hikaye, aktörün oda arkadaşının kayıp bir kedi yüzünden umutsuzluğa kapılmasıyla sona eriyor; diğeri ise şairin kötü alışkanlıklarının uzun vadeli sağlığına galip gelmesiyle Hong’un tavrının kendi kendine dayattığı kısıtlamalar içinde bile ortaya koyduğu şeylerde büyük farklılıklar var Şahsen ben filmdeki her şeyin odaklanmasını istedim Dır-dir Suda perde arkasına bir bakış?
Ancak yönetmen-karakter kısa filmin neyle ilgili olduğunu anlattıkça işler daha da belirsizleşiyor